👇
مادرم به من یاد داده بود؛
به آدم‌ها احترام بگذارم، دلی نشکنم، ذهنی را مغشوش نکنم،
حرمتِ زبانم را نگه دارم تا برای کلماتِ مُفت و ارزان نچرخد.
می‌گفت هر کسی به تو مُشت زد،
فقط از او دوری کن و هیچ‌وقت او را نزن.
می‌گفت وقتی قربانیِ قضاوت‌ها و دروغ‌ها شدی
سکوت کن و هیچ توضیحی نده.
می‌گفت در مقابلِ آدم‌هایی که زمانی حسِ نفرت و اندوه
را در تو برمی‌انگیختند، صبوری کن.
می‌گفت دنیا پُر است از انسان‌هایی که قصدِ تحقیر دیگران
را دارند، چون زمانی خودشان تحقیر شده‌اند
و نتوانسته‌اند کمبودهای‌شان را جبران کنند.
تو هیچ‌وقت دیگران را تحقیر نکن.
چون یک انسانِ قدرتمند، موفّق، و با اعتماد به نفس
هیچ نیازی به تحقیر و تخریبِ دیگران ندارد.
بگذار فکر کنم مادر. از کِی این‌قدر بزرگ شدم؟
از کِی این‌قدر قد کشیدم تا مطمئن شوم که اخلاقِ خوب
همیشه هم جواب نمی‌دهد. از کِی فهمیدم که
هرچقدر پول بدهی، آش نمی‌گیری. هرقدر در مقابلِ خشم
و کینه و حسادت و دشمنی‌ها سکوت کنی، خوشبخت نمی‌شوی،
بلکه لِه می‌شوی، درهم می‌شکنی، خُرد و نحیف می‌شوی.
این چیزها را به من یاد ندادی مادر.
حقیقت این است که آدم‌ها این روزها انصاف و مروت
را دوست ندارند. اگر از آن‌ها حمایت و پشتیبانی کنی،
می‌گویند وظیفه‌اش بود، بگذار خُرد و کوتوله‌اش کنیم تا قد نکشد و در جهنمِ بی‌تفاوتی بسوزد!
فقط یک چیز را از تو آموختم مادر؛
هر بار آدم‌ها شکستِ مرا باور دارند، مصمم می‌شوم
تا بیش‌تر تلاش کنم و به همان اندازه موفّق‌تر شوم.
من هنوز برای رویاهایم می‌جنگم و با تخریب،
ریشخند و متلک هیچ‌وقت عقب نمی‌کشم!
#معصومه_باقری
#مهر #انسانیت
#انصاف
