فراموشی

همیشه همین‌طور است. ما آدم‌ها ناگزیریم که فراموش‌ کنیم. عزیزترین آدمِ زندگی‌مان را. دغدغه‌ها و آرمان‌های‌ طولانی‌مدّت‌مان را. دلیلِ روبه‌راهی‌مان را.
حرف‌هایی که جگرمان را خون می‌کرد.
دروغ‌هایی را که در روزِ روشن می‌شنیدیم. احساسی را که یک عمر به سینه می‌کشیدیم. تمامِ اعتمادی را که یک‌جا به دستِ دیگری می‌سپردیم.
همه‌ی چیزهایی را که می‌شناختیم.
قانونِ زندگی همین است. هر قصه‌ای پایانی دارد. اگرچه دردناک، تحمّل‌ناپذیر یا شادی‌آور، فرجامِ آدمیزاد همین است. کلِ چیزها را فراموش می‌کند...