تزویر

#تزویر

بزرگ‌ترین درسی که زندگی به من آموخت؛

حسادت‌های خطیر در نقابِ دوستی‌های کاذب است.

حسادت در ماسکِ لبخند، ایده، همکار، تسلی، ترقی، تبریک، اعتلا،

هم‌وثاقی و آگراندیسمان کردنِ جزئیاتِ پیش‌پاافتاده.

آدمی را که بر شانه‌هایت می‌کشیدی، زیرِ پایت تیغ بُرنده می‌فشانَد. 

کلماتِ سقیم و ترفندآلودِ کسی که بارها به او شکوه و احترام گذاشتی،

یقه‌ات را از پشت می‌شکافد.

خنجرِ بدگویی و ناراستیِ شخصی که همیشه و همه‌جا

به نیکی و بزرگ‌منشی از او یاد کردی،

تا دشنه در قلبت فرو خواهد رفت.

بعد از هزاران سال هنوز هم آبِ گِل‌آلود،

فقط با بی‌توجهی و هم‌نزدن صاف و زلال می‌شود.

هرگز مجبور نیستی برای خطاهایی که مرتکب نشده‌ای،

توضیحات مکرر بدهی.

هیچ‌ الزامی نیست که در وعده‌های جدال و تنزلِ انسان‌های

متظاهر و فریبنده شرکت کنی.

آدم‌ها همین‌طورند. به محضِ اینکه کاشف شوند

دیگر فریبِ حیله‌‌ها و لبخندهای کُذّاب‌شان را نمی‌خوری،

اتیکت ناسازشی و مغایرت بر آستینت می‌چسبانند.

#معصومه_باقری

حواس‌پرتی

#حواس_پرتی

زن‌ها هرگز فراموش نمی‌کنند
وقتی به‌غایت دلتنگ و حواس‌پرت بودند
و روح‌شان آمیخته در اندوهی گزنده می‌جوشید
چگونه با غرور و بی‌تفاوتی
جان و جَمادشان را به سوفارِ خاموشی کشاندید
زن‌ها هرگز به شما نمی‌گویند
حفره‌ی هزارتوی خیال‌شان
مملو از رازهایی تاریک است
که احساساتِ کهنه‌‌شان را بازمی‌یابد
و آن‌ها را به زنی دیگر تبدیل می‌‌کند؛
زنی جنون‌آمیز که همانندِ شاخه گُلی
از میانِ خِلاش و ویرانی و انهدام قد می‌کشد
و به حقیقتی مرغوب می‌رسد؛ داغ و تازه!
زنی که در نهان برای همیشه پذیرفته است
بعضی آدم‌های صوری و کاذبِ فریبنده
دیگر هیچ تصویر و اثری
در زندگی‌اش نخواهند داشت.

#معصومه_باقری