رهایی

👇
هر انسان در وجودش نیروی غالبِ درونی دارد که به‌واسطه‌ی آن

خودش را به احساساتِ تمام نشدنی و

گفتارهای خوشایندِ کسی وابسته می‌سازد.

برخی عقیده دارند که وابستگی بهایی گزاف دارد

و چیزی جز بیهودگی و ناامیدی در آن نیست.
انسان حتی اگر مجبور شود تا هزار سال زندگی کند،

ترجیح می‌دهد که آرزوهای از دست رفته‌اش را دنبال کند

تا به معنای مطلقِ آزادی برسد.
عشق همان حسی است که انسان را آزادی می‌بخشد.

انسان اگر در بندِ کسی نخجیر شود؛ به آزادی خواهد رسید.

ولی اگر مهجور و تنها و متروک گردد، حس می‌کند که تمامِ کلمه‌ها

بیهوده بوده‌اند و در پراکندگیِ توده‌ی کلمات

سرگردان و رها باقی می‌ماند.
یک نوع رهایی که شخصی را به حالِ خودش واگذاشته‌اند

و این احساسِ تلخ و خفقان آور، از هزاران اسارت برایش بدتر است.

معصومه باقری
 

انرژی هسته‌ای

من نمی‌خواهم از جنگ بنویسم
یا از خمپاره و مسلسل
یا از 
سوخت‌های فسیلی، و نفت، و گاز 
من رنج را در کلمات می‌بینم
این کلمات هستند که شلیک می‌کنند
واژه‌ها و جمله‌ها هستند که خونریزی مغزی می‌آورند
این روزها
جنگ با تفنگ و گلوله نیست
وقتی تو را از حقِ مسلم خودت
از توانایی‌هایت
از انرژی هسته‌ای
از منابع سوخت و برنامه‌های بزرگ
ممنوع کنند
یک نوع جنگِ تلخ است.
مگر کُشتنِ آدم‌ها فقط با اسلحه صورت می‌گیرد؟ 
همین که روحِ دانشمندی را بکُشی
و نگذاری
به انرژی هسته‌ای 
و هدف‌های بزرگش
دست پیدا کند
او را کُشته‌ای
و این از هر چیزی تلخ‌تر است. 
اتم‌ها، پروتن‌ها، نوترون‌ها
چراغ‌های برقی، زیردریایی‌ها
همه‌چیز از انرژی هسته‌ای سرچشمه دارد.
و سرچشمه‌ی انرژی هسته‌ای 
نیرویی است که در اتم‌ها وجود دارد. 
ما نمی‌گذاریم همه‌چیز از بین برود
اجازه نمی‌دهیم این انرژی واقعی را از ما بگیرند. 
آن‌ها می‌خواهند
امیدها و آرزوهای ما
همانند ستارگانِ پیری منفجر شده
و ذره‌های‌شان در کهکشان پراکنده شوند. 
ما عقب نمی‌کشیم 
از این ذره‌های ریز
 لابه‌لای صخره‌های سیاره‌ها
اورانیوم می‌سازیم...
آگاهی و دانش 
عنصرِ جدایی‌ناپذیر ما مردم است.
من نمی‌خواهم از 
ذغال سنگ، کربن، گوگرد و ذخایر گازی چیزی بنویسم
چون ایرانِ من
وطنِ من...
اولین کشور در ذخایر گازی است.
من می‌خواهم سکوت کنم
تا کلماتم فریاد بکشند
این واژه‌های زنده داد بزنند؛ 
انرژی هسته‌ای 
حق مسلم ماست!
صدای مرا بشنوید. 
من در کلماتم مدفون شده‌ام...

 

#معصومه_باقری

 

حسرت

👇

مادر دست می‌برد زیر گلو و با نوک انگشتش برآمدگی

سطح گلویش را نشان می‌دهد: 
به این می‌گن حسرت. 
دلم نمی‌خواهد به او بگویم یک عمر با حسرت زندگی کرده‌ام

و دیگر از آن هراسی ندارم.

چه توی گلویم باشد چه توی قلبم.

اما پشیمان می‌شوم و هیچ نمی‌گویم.

چون می‌دانم اگر این حرف را بزنم؛

یک حسرت به حسرت‌های گلوی مادرم اضافه می‌کنم.

اصلا کدام مادر است که از اندوه فرزندش اندوهناک نشود؟

 

 

سکوت

👇

گاهی آدم ترجیح می‌دهد سکوت کند.

ولی آن همه اراجیف و بی‌احترامی را طاقت نمی‌آورد.

نیرویی مغلوب به گلویش چنگ می‌اندازد

و مانع می‌شود که سخن بگوید.

ولی تاب نمی‌آورد و بالاخره

حرف‌هایی را که بر قلبش سنگینی کرده

پرتاب می‌کند بیرون.

حالا من به این نقطه رسیده‌ام.

به نقطه‌ای که دلم می‌خواهد سکوت کنم

اما اگر چیزی نگویم خفقان می‌گیرم.

#معصومه_باقری

 

هرماس

شب‌هایم تاریک است. روزهایم تاریک است.

دقیقه‌ها دلهره‌آور و اضطراب‌آلود سپری می‌شوند

و من هر لحظه حس می‌کنم در آن چاه تاریک و مخوف فرود می‌روم.

اسمش را گذاشته‌ام چاه هرماس...

هرماس به معنای اهریمن نه به معنای شیر که سلطان جنگل است.

من سلطان نیستم.

انگار به ترمیناتور تبدیل شده‌ام.

یک نابودگر خودشکن...

من نابودگرِ خودم هستم

و روزی با این پاهایم در چاه هرماس سقوط می‌کنم.

به همین سادگی... کوتاه و روشن!

معصومه باقری

برشی از رمان 

صفر مطلق

👇

مسلم با پاهای خسته و کم‌توان می‌دوید.

کف پاهایش کرخت شده بود.

سر انگشتانش می‌سوخت. ولی با سرعت می‌دوید.

پوتین سیاهش به کلاه فلزی سربازی که جلوی پایش ولو شده بود،

برخورد کرد و بعد ناگهان افتاد زمین.

آرنج‌های لرزانش را به زمین خاکی فشار داد و چرخید عقب.

سرباز عراقی بالای سرش بود.

لوله‌ی اسلحه را گذاشته بود روی پیشانی عرق کرده‌اش و می‌خواست

به مغزش شلیک کند.

صدای تند نفس نفس زدنش رسیده بود تا مجرای گوشش.

بوی باروت و آتش حالش را به‌هم می‌زد.

 زانوانش سست شده بود اما نمی‌خواست نشان بدهد که چقدر ترسیده.

سرباز ماشه را کشید و خروشِ شلیکِ گلوله مغزش را منفجر کرد.

با صدای بلندی فریاد زد و بدن خیس و تب‌دارش را زیر پتو چرخاند.

چند بار پلک زد . سربازی جلو آمد و گفت: چی شده خواب بد دیدی؟ 
مسلم به سختی نفس می‌کشید. دهانش خشک و تلخ بود.

سری تکان داد و طلب یک جرعه آب کرد.

سرباز لیوان آبی دستش داد و گفت: چه خوابی دیدی؟ 
بدن مسلم خیس از عرق بود.

نمی‌توانست حرف بزند. قلپ آبی نوشید

و با پشت دست عرق پیشانی اش را پاک کرد.

فانوسقه‌ی سبزش را محکم دور شلوارش بست

و از جا برخاست. نزدیک اذان صبح بود.

معصومه باقری

برشی از رمان صفر مطلق

تصویر از مادر شهید یوسف داور پناه

 

تمنای نگاه

👇

من برای این عشق هر بار تکه‌ای از خودم را قربانی می‌کردم.

هر بار به دریچه‌ای چنگ می‌زدم و به اندوهی جدید می‌رسیدم. 
دیگر حوصله‌ی چیزهای دوان دوان را نداشتم.

نمی‌توانستم تحمل کنم تا کسی خودش را کم کم به من نشان بدهد.

حتی اگر روحش برای همیشه از من پنهان بماند.

حداقل انتظار داشتم یک بار در مقابل تمنای نگاهم،

برق نگاهش را نپوشاند.

معصومه باقری

 

کاراکتر دوست

 

👇

گاهی بعضی آدم‌ها کاراکترِ دوست را برای ما بازی می‌کنند،
امّا جز تعارف‌های پیش‌پا‌افتاده و قربان صدقه‌های الکی 
هیچ نقشی را ایفا نمی‌کنند.
زندگی ما آدم‌ها پُر شده از دردِ بودنِ آدم‌هایی که هستند ولی نیستند.
اغلب آدم در پهنای یک مُشت آوارگی و بی‌کسی به خودش پناه می‌بَرَد.
انگار تازه یادش می‌آید هیچ‌کس به اندازه‌ی خودش هوای خودش را ندارد.
انگار تازه فهمیده در حصاری از تنهایی فقط می تواند به خودش تکیه بدهد.
به قول‌های الکی و گول‌زدن‌های تکراری حتی فکر هم نکند!
پشت سر ما مُدام وعده‌هایی شکسته می‌شوند که دیگر ساخته نمی‌شوند!
می‌خواهم برای خودم زندگی کنم.
همان‌طور که هیچ.کس برای من زندگی نمی‌کند!
من فقط خودم را دوست دارم.
و فقط به خودم تکیه می‌کنم،
و فقط وعده‌های خودم را قبول دارم.
لااقل خودم را فریب نمی‌دهم!
دوستیِ خودم با خودم واقعی‌ست!
این تنها چیزی است که این روزها به آن اطمینان دارم.

#معصومه_باقری